Po 11 latach od powstania filmu „Plusy dodatnie, plusy ujemne” w końcu zostaje on wydany na płycie! W pełni udało się uregulować kwestie formalne dotyczące największego „półkownika” III RP, co pozwoliło na dystrybucję na DVD tego przełomowego dokumentu.

Rok wydania: 2006

Kup w księgarni 3DOM:

https://www.3dom.pro/Grzegorz-Braun-Plusy-dodatnie-plusy-ujemne-Z-Braunem-o-Bolku-p70

Plusy dodatnie, plusy ujemne

Eugenika: w imię postępu

Dzieło Grzegorza Brauna i Fundacji Osuchowa, pokazujące prawdziwe oblicze reformacji i zniszczeń jakich dokonała w Kościele Katolickim. Swoich wypowiedzi udzieliło 19 wybitnych ekspertów z tej dziedziny – zarówno świeckich, jak i duchownych, łącznie z 8 państw.
W dramaturgii dzieła sama biografia Lutra posłużyła jako wątek ramowy.

Rok wydania: 2017

Kup w księgarni 3DOM:

https://www.3dom.pro/Film-z-ksiazka-Grzegorz-Braun-Luter-i-rewolucja-protestancka-p252

Luter i rewolucja protestancka

Zamach Smoleński

„Od zakończenia II wojny światowej w katastrofach lotniczych zginęło łącznie dwudziestu przywódców, premierów i prezydentów państw. W większości przypadków jednoznacznie ustaloną przyczyną był zamach. W pozostałych przypadkach również zamach pozostaje najbardziej prawdopodobną hipotezą, na którą wskazują świadkowie i zastanawiające okoliczności. Jedynym przypadkiem gwałtownej śmierci głowy państwa katastrofy powietrznej, w którym od samego początku w oficjalnym dochodzeniu z góry wykluczono zamach jako przyczynę, jest śmierć prezydenta Polski Lecha Kaczyńskiego (…)”. Wstęp do I odcinka

Reżyseria, 2014

Głównym tematem filmu jest pobyt przyjaciółki Karola Wojtyły, pani doktor Wandy Półtawskiej, w niemieckim obozie koncentracyjnym w Ravensbrück i dramatyczne losy nieludzko tam traktowanych polskich harcerek. Tytuł stanowią jej słowa wypowiedziane do lekarza obozowego.

Film jest bardzo wyrazisty i niesie jasne przesłanie, jak powinno wyglądać życie, co jest dobre, a co nie. Ponadto wywołuje w odbiorcy wiele emocji i skłania do refleksji nad własnym życiem, co zresztą było celem twórców – czytamy w „Gościu Niedzielnym”.

– Film powstał po to, by namówić ludzi do świadomej refleksji: skąd człowiek się wziął, kim jest i dokąd zmierza. Jeżeli oglądając te tragiczne czyny ludzi z tamtego okresu jakiś młody człowiek zastanowi się nad tym, jakie są jego czyny, to już pan Braun będzie wygrany, bo ten film ma posłużyć temu, żeby poruszyć to w człowieku, co jest jego duchem – powiedziała dr Wanda Półtawska w przesłaniu do publiczności premierowego pokazu „Kein Kaninchen. Nie jestem królikiem doświadczalnym”.

Nie jestem królikiem doświadczalnym

Nie o Mary Wagner

Reżyseria, 2013

To bez wątpienia jeden z najważniejszych filmów na świecie ostatnich lat dotykających problematyki obrony życia. Nie jest to jednak zwykły film edukacyjny mający przekonać widzów, że życie zaczyna się od poczęcia, a aborcja to brutalne morderstwo, choć trudno o obraz, który robi to lepiej.

Opowiadając historię kanadyjskiej działaczki pro-life, która spędziła kilka lat w więzieniu, gdyż proponowała rozmowę kobietom udającym się do kliniki aborcyjnej, odkrywamy z przerażeniem potworności przemysłu śmierci. Nie mamy wątpliwości, że jego kapłani nie cofną się już przed niczym. To już nie spór naukowy; przy dzisiejszym stanie wiedzy i techniki badań zaprzeczanie, że życie ludzkie zaczyna się od poczęcia, to pogląd równie uprawniony jak ten, że ziemia jest płaska. To walka między cywilizacją a barbarzyństwem…

Kup w księgarni 3DOM:

https://www.3dom.pro/Grzegorz-Braun-Nie-o-Mary-Wagner-p473

Transformacja – od Lenina do Putina

Pięcioodcinkowy cykl filmów dokumentalnych w reżyserii Grzegorza Brauna przedstawiająca proces przekształcania się ZSRR od rewolucji 1917 roku po czasy najnowsze. W skondensowanym na potrzeby filmu, akcentującym kluczowe momenty kolejnych transformacji wykładzie historii największego zbrodniczego projektu politycznego w dziejach świata, strategia dezinformacji okazuje się bodaj najbardziej trwałym dorobkiem Sowietów. Wypracowane i wypróbowane jeszcze przez Lenina i Dzierżyńskiego „stałe warianty gry” do dziś pozostają podstawowym narzędziem globalnej walki politycznej – narzędziem, po które sięgają chętnie nie tylko bezpośredni kontynuatorzy bolszewickich zbrodniarzy… W filmie wypowiadają się m. in.: historycy, dziennikarze, publicyści i sowietolodzy z Polski, Rosji, Ukrainy i USA. W filmach wykorzystano wiele unikatowych materiałów: filmów, fotografii i dokumentów pochodzących z archiwów polskich, białoruskich, ukraińskich i amerykańskich. Ścieżka dźwiękowa wyposażona została w setki efektów i wiele dziesiątków minut starannie dobranej muzyki. Specjalnie na potrzeby filmu stworzono szereg animacji, które stanowią oryginalny, autorski komentarz do opowiadanej historii.

Reżyseria, 2012

Film dokumentalny dotyczący sporu sądowego pomiędzy poetą Jarosławem Markiem Rymkiewiczem a spółką Agora S.A.

W filmie ukazano warsztat pracy poety, fragmenty rozpraw sądowych i jego komentarze do nich.

Poeta pozwany

Towarzysz generał idzie na wojnę

Reżyseria (wraz z Robertem Kaczmarkiem), 2011

Po ’89 roku zadbano w Polsce o zbudowanie mitu konieczności wprowadzenia stanu wojennego, który rzekomo ochronił Polaków przed sowiecką interwencją militarną. Rozpowszechniona jest opinia, że Jaruzelski, wypowiadając wojnę swojemu narodowi, dokonał wyboru mniejszego zła. Tymczasem dokumenty – szczególnie ujawnione stenogramy z posiedzeń Biura Politycznego KPZR – wskazują, że Sowieci nie planowali zbrojnej interwencji w Polsce, manewry wojskowe były blefem i demonstracją siły, a sowieccy towarzysze dopuszczali „utratę Polski”. Jak to się ma do dzisiejszego przekonania wielu o realnej groźbie interwencji i „trudnej, ale koniecznej” decyzji Jaruzelskiego o wprowadzeniu stanu wojennego oraz czynienia z niego wręcz bohatera?

Film ma odpowiedzieć na pytanie, czy mit interwencji ma podstawy, by go podtrzymywać, czy też jest zwykłym zabiegiem propagandowym niemającym potwierdzenia w faktach i historycznym fałszerstwem, na którego fundamencie opiera się dzisiejszy zakłamany obraz komunistycznego dyktatora, który wypowiedział wojnę narodowi i zaryzykował masakrę ludności, przelew krwi i wojnę domową, tylko by ratować swoją władzę i zbrodniczy system?

Kiedy zaczęły się przygotowania do stanu wojennego? Odpowiedź jest szokująca 17 sierpnia 1980 roku! Zanim skończył się strajk, a właściwie po skończeniu się strajku ekonomicznego, który przekształcił się w strajk społeczny, zaczęto pracować nad likwidacją rodzącej się niezależności. Świadczą o tym zachowane dokumenty Komitetu Obrony Kraju. Film – szukając odpowiedzi na podstawowe pytanie o realność zagrożenia interwencją sowiecką – ma przedstawiać proces przygotowywania, wdrażania i realizacji stanu wojennego, czyli opowiadać historię Polski od lata ’80 do 13 grudnia 1981.

Czas trwania fimu: 90 minut

Kup w Księgarni 3DOM:

https://www.3dom.pro/Robert-Kaczmarek-Grzegorz-Braun-Towarzysz-general-idzie-na-wojne-p13678

Film dokumentalny dotyczący kominternowskich wpływów w Stanach Zjednoczonych przed i w trakcie II wojny światowej oraz o roli jaką odegrały w powojennej historii Polski. Dokument stanowi rozprawkę historyczną na temat komunistycznych wpływów w Ameryce, działalności członków Międzynarodówki Komunistycznej oraz radzieckich szpiegów. Poruszony został również temat wpływów sowieckich wśród Polonii amerykańskiej, działalności Oskara Langego, Bolesława Geberta, ks. Stanisława Orlemańskiego. Wykorzystując agentów w mediach i agendach rządowych za oceanem, komuniści zdołali oczernić polskich współpracowników i ministrów w rządzie Józefa Piłsudskiego, czyniąc z nich faszystów i wrogów narodu.

New Poland

Towarzysz Generał

Film dokumentalny opowiadający o życiu i karierze gen. Wojciecha Jaruzelskiego, ostatniego przywódcy Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i prezydenta RP w latach 1989–1990. W filmie wypowiadają się politolog John Lenczowski, historycy Lech Kowalski, Piotr Gontarczyk, Sławomir Cenckiewicz, Paweł Wieczorkiewicz, Bogdan Musiał, Andrzej Paczkowski, Marek Jan Chodakiewicz i rosyjski dysydent Władimir Bukowski. Był anonsowany przez TVP jako „filmowy portret ostatniego sekretarza KC PZPR (…) film biograficzny przedstawiający postać generała Wojciecha Jaruzelskiego na całej drodze jego zawodowej kariery, przedstawiający nieznane dotąd informacje, które autorzy zdobyli w moskiewskich archiwach radzieckiego wywiadu”.

Film przedstawia codzienne życie obywateli Związku Radzieckiego w latach 30. XX wieku. W filmie ukazane są przygotowania ZSRR do wojny z III Rzeszą, a także agresja na Polskę. Wykorzystane są fragmenty z dawnych kronik radzieckich, filmy propagandowe i plakaty. Film uzupełnia rozmowa z Wiktorem Suworowem.

Marsz wyzwolicieli

TW Bolek

TW „Bolek” jest filmem dokumentalnym, który przedstawia pracę historyków IPN – Sławomira Cenckiewicza i Piotra Gontarczyka – nad książką pt. „SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii”. Autorzy książki sugerują, że Lech Wałęsa w latach siedemdziesiątych był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa. W filmie pokazano nie tylko metodologię pracy historyków nad książką, ale też zeznania osób potwierdzających tezę Cenckiewicza i Gontarczyka.

Reżyseria, scenariusz, 2007

Film o ekshumacji i mordzie na Mieczysławie Bujaku ps. „Gryf” (ur. 2 kwietnia 1926 w Krakowie, zm. 30 sierpnia 1951 we Wrocławiu) – harcerz, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, więzień stalagów, żołnierz Armii USA, żołnierz oddziału Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, podporucznik ludowego Wojska Polskiego, stracony w rezultacie procesu o kierowanie nieistniejącą organizacją niepodległościową.

Oskarżenie

Defilada zwycięzców

Scenariusz i reżyseria (wraz z Robertem Kaczmarkiem), 2007

Tomasz Strzyżewski (ur. w 1945 r.) ujawnił zbiór tajnych dokumentów GUKPPiW, które przeszły do historii jako „Czarna księga cenzury PRL”, opublikowana za granicą. W 1977 r. przeprawił się promem do Szwecji, przemycając tajne materiały. Czyn Strzyżewskiego odbił się szerokim echem w Polsce i w świecie. Akta IPN ujawniły związki ze służbami PRL niektórych osób, które wówczas dyskredytowały Strzyżewskiego. W 2005 roku bohater opowieści otrzymał status pokrzywdzonego.

Errata do biografii

Będziesz moja

Codzienna opowieść, rozgrywająca się współcześnie w Warszawie, a opowiadająca o losach wielopokoleniowej polskiej rodziny. Serial prezentuje kilka równoległych wątków i zobaczymy w nim wielu interesujących bohaterów, lecz na początku opowiadanej historii wiodącą postacią jest Justyna (Aleksandra Popławska) – ładna, energiczna, inteligentna, dowcipna i bardzo zaradna młoda kobieta, samotnie wychowująca córkę Kaję. Justyna jest córką Barbary i Kazimierza, którzy wciąż żyją w cieniu tragedii sprzed lat oraz siostrą Tomka i Marty, którzy z większym lub mniejszym szczęściem założyli już własne rodziny. Justyna właśnie przygotowuje się do ślubu ze swoim zamożnym i przystojnym szefem, Robertem. Nadal przyjaźni się też z ojcem swojej córki, renomowanym dziennikarzem – Jackiem, który zbyt późno zrozumiał, że matka jego dziecka jest również kobietą jego życia. Czy dostanie drugą szansę? Wtedy pojawia się ten trzeci – Alek. Justynę i Alka różni właściwie wszystko, ale może to ta jedyna, prawdziwa miłość?

Reżyseria, 2005

Polski serial telewizyjny, emitowany w telewizji TVP1 od 1 października 2005 do 16 lutego 2007. Serial jest współczesnym serialem obyczajowym. Przedstawia losy mieszkańców małego polskiego miasteczka. Ważnym wątkiem jest historia miłosna rozgrywająca się na tle zmian społecznych, zachodzących na polskiej prowincji.

Warto kochać

Arche. Czyste zło

Czym jest ARCHE? To pytanie zadaje sobie wielu. W dawnych czasach, w starożytności mianem ARCHE (źródło) określano coś, co leży u podstaw świata. Źródło, które wybiło i z czasem zamieniło się w potok, a później rzekę. Dało jej początek, ale podtrzymuje cały czas jej istnienie. Starożytni uważali, że świat nie może istnieć ot tak sobie. Że musiała być jakaś siła sprawcza, która nie dość, że spowodowała powstanie Świata, to cały czas go podtrzymuje umożliwiając mu istnienie. W trakcie prac ziemnych w opustoszałym kościele grupa robotników znajduje tajemnicze znalezisko. Znaleziony, tajemniczy obiekt wraz szeregiem notatek zdaje się być bezwartościowym przedmiotem. Nieoczekiwanie okazuje się jednak, że ma on niewyjaśnioną moc i wpływ na rzeczywistość, czego efektem jest możliwość przenoszenia się w czasie. Bohaterowie trafiają w inny wymiar.

Reżyseria, 2001

Bohaterowie dokumentu twierdzą, że to wciąga jak narkotyk.Powoduje przyśpieszone bicie serca, niepokój, rozbudza wyobraźnię i nadzieję. Najważniejsze jednak, że można zachować anonimowość, co daje poczucie bezpieczeństwa i bezkarności. Można też wykreować siebie, wymyślić sobie życiorys, nawet zmienić płeć. Wszystko dzięki Internetowi, czatom, tzw. grupom dyskusyjnym, które często zamiast dyskusjom służą poznawaniu nowych ludzi, poszukiwaniu kogoś, kto mieszka gdzieś blisko, z kim można by spędzić wieczór. Wystarczy znać wirtualny adres, wybrać nicka, czyli pseudonim, i włączyć się do „rozmowy” – grupowej albo też dwa razy „kliknąć” w nicka wybranej osoby i rozmawiać tylko z nią. Często prowadzi to do spędzania przed komputerem wielu godzin, całych nocy, zaniedbywania obowiązków zawodowych i szkolnych. Zdarza się jednak i tak, że Internet „zaczatuje” życie, odmieni je – na dobre lub złe. W filmie opowiadają o tym zacz@towani: Antylopa, DREAMER_PL, Heroes, Knypek, Magda, pastelka, Szlachcic, Voytas.

Zacz@towani. Historie_miłosne.pl

Krótka seria

Reżyseria, scenariusz, 2001

26-minutowy film o zbrodni lubińskiej z roku 1982. 31 sierpnia w trakcie demonstracji ZOMO zamordowało 3 ludzi: + Michala Adamowicza + Andrzeja Trajkowskiego + Mieczyslawa Pozniaka.

Dla potomności zostało kilka zdjęć zrobionych przez amatora (Krzysztof Raczkowiak), garść wspomnień i czasem łzy wycierane ukradkiem .

Jerzy Giedroyc i Jan Nowak Jeziorański nie chcieli z Tomaszem Strzyżewskim rozmawiać. Podejrzewali go o mitomaństwo lub – co gorsza – o prowokację. Rzeczywiście, trudno było uwierzyć, że komuś udało się po kryjomu wywieźć z Polski tak pilnie strzeżony dokument. Polscy emigranci w Szwecji, wydawcy „Aneksu”, uwierzyli. Wydali ów dokument i przesłali do kraju działaczom KOR-u. Zainteresowali też nim „Dagens Nyheter”, jeden z najpoważniejszych szwedzkich dzienników, który w grudniu 1977 roku na pierwszych stronach dwóch kolejnych wydań opublikował wybrane fragmenty. Tym dokumentem była przepisana ręcznie przez bohatera filmu księga zapisów cenzury PRL – w oryginale opasłe tomisko w czarnej oprawie. Strzyżewski przepisywał je przez wiele miesięcy podczas swoich cenzorskich nocnych dyżurów w Domu Prasy w Krakowie. Był wówczas pracownikiem delegatury krakowskiej Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. W marcu 1977 roku pożegnał synka i żonę spodziewającą się drugiego dziecka i z grubym plikiem kartek wyruszył promem do Szwecji, w swoją pierwszą zagraniczną podróż, niemal sparaliżowany strachem. Wszyscy wiedzieli o istnieniu cenzury, lecz dzięki Strzyżewskiemu ci, którym udało się dotrzeć do wydanej przez Aneks „Czarnej Księgi Cenzury PRL”, mogli poznać porażającą prawdę o opracowanej w Wydziale Prasy KC PZPR i realizowanej przez delegatury GUKPPiW precyzyjnej metodzie zmanipulowania rzeczywistości. Jej istotą było przemilczenie, przez które skazywano na niebyt fakty historyczne, ludzi i zdarzenia – np. protesty, katastrofy, przestępstwa – kreowano zaś świat w kształcie nie istniejącym. Zawarte w opasłym tomie zapisy dotyczyły absolutnie wszystkich dziedzin życia. Ciągle je uzupełniano, w zależności od wydarzeń. Ocenzurowane było właściwie wszystko, nawet słowo cenzor. W legitymacjach służbowych pracowników cenzury wpisywano: radca. W filmie Tomasz Strzyżewski opowiada o swoim życiu, drodze do PZPR i cenzury, motywach działania, momencie podjęcia decyzji, jej realizacji i konsekwencjach – dla siebie i bliskich. O jego nieprawdopodobnym wyczynie i późniejszych losach mówią też ludzie, którzy zajęli się uciekinierem za granicą: Mirosław Chojecki, Eugeniusz Smolar, Andrzej Koraszewski, Jakub Święcicki i MarekTrokenheim, wiceprezes Kongresu Polaków w Szwecji. Dokument – dzięki obfitym cytatom z księgi zapisów i zwierzeniom kilkorga anonimowych krakowskich cenzorów – jest zarazem interesującą i bardzo sprawnie skonstruowaną opowieścią o cenzurze jako instytucji, ludziach, którzy w niej pracowali i czasach, w których działała.

Wielka ucieczka cenzora

Śmierć człowieka utalentowanego

Teodora Bujnickiego znali i lubili w Wilnie wszyscy. Miłosz poznał go jeszcze jako uczeń ostatniej klasy gimnazjum. Teodor, zwany zdrobniale Dorkiem, był wówczas na I roku studiów historycznych. Pełen uroku osobistego, o okrągłej, niemal dziecięcej twarzy, żywy, elokwentny, szalenie dowcipny, grał pierwsze skrzypce w towarzystwie. Pisał dużo i z ogromną łatwością, pracował też w radiu. Swej poezji zawdzięczał miano pierwszego barda wileńskiego. Kiedy wespół z Miłoszem i Jerzym Zagórskim założył grupę literacką „Żagary”, wkrótce dołączyli do nich następni: Stefan Jędrychowski, Józef Maśliński, Antoni Gołubiew, Stanisław Mackiewicz. Grupa wydawała miesięcznik pod tą samą nazwą, Bujnicki był jednym z jego najpłodniejszych autorów. Ale z czasem część piszących zradykalizowała swe poglądy, drogi przyjaciół i kolegów po piórze zaczęły się rozchodzić. Wybuchła II wojna światowa. W październiku 1939 r. Wilno wraz z częścią zachodniej Wileńszczyzny zostało oddane niepodległej jeszcze wtedy Litwie. Niecały rok później, w połowie czerwca 1940 r., na Litwę i do innych krajów nadbałtyckich wkroczyła Armia Czerwona. Zaczęły się prześladowania, wywózki, aresztowania. Chociaż Bujnicki wiedział o rosyjskich represjach, został kierownikiem działu literackiego wydawanej przez Rosjan gazety „Prawda wileńska” i zaczął publikować w niej wiersze popierające radziecką władzę. Czy robił to ze strachu i swoistej niefrasobliwości, z cynizmu, jak chcą inni, czy może z wrodzonej uległości? 24 czerwca 1941 r. do Wilna wkroczyły wojska hitlerowskie, okupację radziecką zastąpiła niemiecka. Ale to nie oznaczało wymazania win. W gazetce podziemnej „Niepodległość” z 1 grudnia 1942 r. zamieszczono komunikat wojskowego sądu specjalnego AK o skazaniu na śmierć Stefana Jędrychowskiego, Anatola Nikułko i właśnie Teodora Bujnickiego za „współpracę ze Związkiem Sowieckim na szkodę Polski”. Bujnicki schronił się w majątku żony na Żmudzi. Do wykonania wyroku wyznaczono Juliana Iwaszkiewicza, jednego z żołnierzy Okręgu Wileńskiego AK. Ten odmówił wypełnienia rozkazu i został za to zdegradowany. W październiku 1944 r., gdy Wilno znów przeszło w ręce Rosjan, rodzina Bujnickich zdecydowała się tam wrócić. Kilka tygodni później, 27 listopada 1944 r., do drzwi ich wileńskiego mieszkania zapukał młody człowiek z oddziału specjalnego AK, Waldemar Budkiewicz. Miał przy sobie pistolet. Film Grzegorza Brauna próbuje „oszacować” winę Bujnickiego. Porusza sprawę odpowiedzialności ludzi pióra (czy szerzej ludzi kultury) za to, jak swoją postawą moralną i twórczością wpływają na innych ludzi, bieg zdarzeń, nastroje społeczne. O Bujnickim, jego życiu, działalności i okolicznościach jego śmierci mówią świadkowie historii, m.in. ostatni żyjący „żagardziści” – Czesław Miłosz i Józef Maśliński, profesorowie: Irena Sławińska, Józef Bujnowski i Tadeusz Bujnicki, syn Teodora, oraz byli żołnierze Okręgu Wileńskiego AK: Julian Iwaszkiewicz, Longin Tomaszewski, Stanisław Szostak i Zygmunt Kłosiński.

Realizacja, 1998

Film penetruje myśl osób chorych psychicznie. Media obsesyjnie poruszają sprawy zdrowia, rzadko zdrowia psychicznego. Jako podstawa emocjonalna okazać się może ono kluczem do poznania jednostki, okazać może się w istocie zwierciadłem i historią naszego miejsca. Na terenie szpitalnego cmentarza znajdują się m.in. kwatery poległych żołnierzy września 1939 r. oraz ofiar terroru hitlerowskiego z okresu powstania warszawskiego. Z jednej strony film obala mit o osobie chorej psychicznie jako bezsensownej, z drugiej staje się metaforą Polski ostatnich lat. Wciąż nie traci na aktualności.

Obserwacja

Reakcjonista

Film przedstawia poglądy Cata Mackiewicza na literaturę i sztukę. Jego stosunek do Rosji i komunizmu. Zasady ideowe. Działalność polityczna: praca w Komisji Konstytucyjnej, obrona Konstytucji Kwietniowej. Motywy i okoliczności decyzji powrotu z emigracji, rozkwit twórczości literackiej i apogeum popularności.

Reżyseria Teatru Telewizji 1995

Rocco Familiari (ur. 1939), prawnik z wykształcenia, jest z dramaturgiem, poetą, prozaikiem, eseistą, tłumaczem z języka niemieckiego, a także założycielem festiwalu teatralno-muzycznego w Messynie. Na co dzień jest jednak wysokiego szczebla urzędnikiem w państwowej firmie ubezpieczeniowej, bowiem we Włoszech tylko nieliczni są w stanie utrzymać się z twórczości literackiej. „Prezydenta” napisał w 1983 r. Prapremiera sztuki odbyła się w 1992 r. we Florencji, w reżyserii Krzysztofa Zanussiego. Dramat o sile i władzy telewizji, o jej wpływie na człowieka powstał w okresie, gdy we Włoszech lawinowo rozwijały się komercyjne stacje telewizyjne. W 1983 r. było ich tam już ponad 600. Zakładał je właściwie każdy, kto chciał, a w pogoni za widzem zaciekle walczyły między sobą, grając nie zawsze fair. Familiari miał więc wdzięczne pole do obserwacji.

Głównym bohaterem sztuki jest światowej sławy reporter, autor wstrząsających relacji z frontów wojennych. Na skutek postrzału w nogi staje się kaleką przykutym na resztę życia do wózka inwalidzkiego. Zamyka się we własnym świecie, wypełnionym filmowymi trickami i iluzją. Któregoś dnia wpada na pomysł zostania prezydentem, który uratuje świat od wojen, rzezi, niesprawiedliwości i zła. Nie wątpi, że mu się to uda – nie opuszczając domu, może dotrzeć do potencjalnych wyborców, jest bowiem właścicielem sieci telewizyjnej. Realizację swych planów powierza Technikowi. Zapomina jednak, że ambicje Technika i telewizyjne manipulacje mogą działać niszcząco również na niego. Nie przeszkodzi temu ani wrażliwość, ani miłość Kobiety, która stara się odwieść Technika od okłamywania Prezydenta. Krakowska realizacja „Prezydenta” to debiut telewizyjny Grzegorza Brauna, studenta reżyserii Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego, ucznia Krzysztofa Zanussiego.

Prezydent

Ostatnie powstanie

Reżyseria, scenariusz, 1995

Film przedstawia wydarzenia czerwca 1956 roku. O wydarzeniach poznańskich opowiadają naoczni świadkowie i bezpośredni uczestnicy. Z jednej strony ci, do których strzelano, z drugiej ci, którzy bronili „zdobyczy socjalizmu”. Wydarzenia te jeszcze czekają na swojego historyka.

Reżyser II, 1993

Adam, Siwy i Dworaczek to nastoletni chłopcy z biednych rodzin śląskich. Czas spędzają włócząc się po hałdach, okradając samochody. Od czasu do czasu próbują sprzedać skradzione przedmioty, ale zazwyczaj wdają się przy tym w awantury z dorosłymi. Pewnego dnia chłopcy stają wobec możliwości dokonania swego „wielkiego skoku”. Okazuje się jednak, że ten czyn nie przynosi im niczego – ani poczucia sukcesu, ani pieniędzy. Czy ich marzenia o ucieczce od monotonnej, nużącej rzeczywistości nigdy się nie spełnią?

Gorący czwartek

Nie wierzę politykom

Socjologizujący portret młodzieży – „dzieci stanu wojennego” (anarchistów, skinheadów, młodych piłsudczyków, yuppich.